4 dingen die ik had willen weten als puber

Oh jeetje…het gebeurt volgens mij echt! Ik geloof dat ik in een soort van ‘volwassen fase’ van mijn leven terecht aan het komen ben. Om mij heen krijgen nichten en vriendinnen hun eerste kinderen. Ik kan tegenwoordig zonder al te veel pijn om 07:00 mijn bed uit komen. En ik maak hele volwassen werkdagen, gevolgd door snel koken, eten, het huishouden doorspreken met manlief en nog snel -voordat de dag voorbij is- een Ikea kast in elkaar zetten of de was doen…

1. Na de pubertijd-hel volgt er nog eentje!
Had nou niemand mij tijdens mijn pubertijd gewoon eerlijk kunnen vertellen, dat er na die awkward rotperiode, nog een hele rare periode volgt?! De naam van het beestje is adolescentie. En hoewel ik die term vaak genoeg had gehoord, had ik geen idee dat het ook daadwerkelijk een even groot ding is als de pubertijd, dat je ook gewoon maar uit te zitten en te overleven hebt. Bij mij begon dit lijden 2.0 rond mijn 18de en en gedoe was eindelijk klaar rond mijn 24ste / 25ste. Wat het precies was? Een halve psychose… Nou, niet zo erg! Het was vooral een periode van héél veel twijfelen en een hele hoop janken. Waar ik in mijn pubertijd vooral aan het ontdekken was wie ik zelf was (door me te spiegelen aan anderen en de wereld), was ik in de periode daarna vooral bezig uit te vinden wat mijn plek in de wereld moest zijn. Dus: ‘’Welk werk wil ik eigenlijk doen? Wat wil ik voor anderen betekenen? Wat is wel en niet realistisch om van te dromen? Hoe kom ik in godsnaam op de plek waar ik van droom?’’.
Hele gezonde vragen natuurlijk, maar jeetje… wat een twijfels voelde ik over alles! Je wilt van alles, maar je hebt nog geen ervaring. Je voelt je echt spiernaakt in alles wat je onderneemt. Kwetsbaar. Ik heb wel 1.000 een alternatief beroep overwogen. Dagboeken vol geschreven in een poging de vraag te beantwoorden wat ik nu eigenlijk moet doen met dit gekke leven…

2. Zo zien ‘’volwassenen’’ jou
En dan helpt het niet mee, dat veel van de ‘’echte volwassenen’’ je vaak ofwel zien als een kleuter die je kunt onderbetalen, niet serieus hoeft te nemen tijdens functioneringsgesprekken, sollicitatiegesprekken of gesprekken over rare emoties in het algemeen. Of ze zien je als concurrentie, want je bent niet achterlijk als 24-jarige (en je ziet er een stuk beter uit dan je verlepte 50-jarige kreng van een baas op het werk. Lees: pas op voor jaloezie!). En dan zit je vaak in een spagaat: want je voelt dat veel mensen je niet serieus nemen ‘’omdat je nog zo jong bent’’, terwijl ze net doen van wel. Ik probeerde me dan in ieder geval uit te spreken over wat ik wilde (dan had ik tenminste alles gedaan wat ik kon). En vergis je niet: dan ben je best bedreigend voor die oudjes. Want je bent jong (soms nog heerlijk naief), energiek, niet verzuurd en afgestompt en ambitieus. Of laat ik het zo zeggen: ze noemden Jesse Klaver niet voor niets ‘snotneus’’. Discriminatie op basis van leeftijd bestaat helaas echt helaas. Dat ligt niet aan jou. Maar hou je rug recht en durf te eisen wat je toekomt!

3. Hoe lang duurt het eigelijk voordat…
Ik moest 26 jaar worden voordat ‘men’ me eindelijk eens als gelijkwaardige begon te behandelen. Rond mijn 24ste begon ‘men’ me opeens met ‘u’ aan te spreken (freaky!). Rond mijn 24ste begonnen ook de ergste twijfels over wat ik wilde met mijn werk en wat het nut van mijn leven überhaupt was, weg te ebben. Niet vanzelf hoor. Maar door veel werkervaring, mijn opleiding, héél veel praten over mijn twijfels en frustraties (en heel veel janken ook). Door die ervaringen werd me langzaam duidelijk wat ik vooral niet wilde met mijn leven en werd mijn visie beetje bij beetje scherper. Ik heb wat af geexperimenteerd! Twee jaar geleden stond ik nog duurzame spulletjes te verkopen op marktjes onder de naam Arty Farty Farm. Ik dacht daar eerst heel luchtig over, maar ontdekte als snel wat een geploeter een winkel runnen is. Tweaken, tweaken en nog eens tweaken. En ondertussen krijg je gelukkig iets heel waardevols terug: vertrouwen. Niet zo zeer vertrouwen in mezelf (diep van binnen wist ik altijd dat het gedoe in mijn leven niet zo bar veel met mij te maken had). Maar vertrouwen in het leven omdat je dit ontdekt: als ik vol vertrouwen mezelf aan een project wijd, komt het antwoord op mijn vraag of datgene wat ik wil hebben vanzelf, al duurt het soms een aantal jaren. En hoe meer dat vertrouwen groeit, hoe meer mensen je serieus gaan nemen!

4. Haast en stres
Heb ik ergens spijt van als ik terug kijk? Nee, niet echt. Ik ben blij dat ik mezelf door al die moeilijke vragen heen heb geworsteld door gewoon aan te pakken met werk en door eerlijk over mijn gevoel te praten. Het enige wat ik soms wel eens wens als ik terug kijk, is dat ik sommige dingen minder haastig had gedaan. Mijn kunst van toen wat minder afgeraffeld met goedkope materialen (omdat ik bang was nooit behoorlijk te zullen verdienen als creatieveling). Wat meer op mijn strepen had gestaan als het om salarissen ging. Wat minder dingen gratis had gedaan om ‘vriendjes te maken’ of te pleasen. Kortom: dat ik mezelf en mijn werk wat beter beschermd had. Maar misschien zaten de draadjes in mijn hoofd daarvoor inderdaad nog niet goed genoeg voor aan elkaar… Gelukkig weet ik het nu: ‘’Neem de tijd om na te denken en te doen wat je blij maakt. Het komt wel goed schatje’’.