Ik vind dit Re-Fashion jaar echt snel voorbij gaan! Ik heb nu na elf maanden, het gevoel dat ik nu pas goed door heb welke kledingstukken ik écht wel en niet nodig heb om een heel jaar mee door te komen. Nu staat de basis. Her en der was ik al een beetje begonnen met decoreren van verschillende items. Want nu ik de set compleet heb, kan ik alle items in dezelfde stijl afwerken en decoreren, om een mooi geheel te creëren waardoor alle items onderling bij elkaar passen. En zodat ik eindeloos blij kan blijven net mijn oogappeltjes. Dat helpt me om alle items eindeloos te willen blijven dragen. Laat mijn hartje eindeloos sprongetjes maken als ik mijn kleding zie.

Ik heb besloten, nu ik nog maar een maand mijn kledingset te dragen heb voor dit Re-Fashion project, dat ik er niet meer mee ga ophouden. Ik ga verder op dezelfde voet, voor onbepaalde tijd, want deze mate van duurzaam met kleding bezig zijn voelt juist en mooi: ik heb qua leren alleen nog maar het topje van een ijsberg te pakken, dus ik ga verder met dragen, herstellen, leren en schrijven.

Met het moeten verstellen en het nu eindelijk compleet samengesteld te hebben van een set die het hele jaar, alle seizoenen ruimschoots door kan, begint ook de lol en luxe van decoreren (vanuit het herstellen). Het word wat mij betreft nu pas echt tof.

De afgelopen zomermaanden heb ik als een jekker zitten verstellen en werken in mijn kersverse atelier aan Re-Fashion. En ik kon de tweede overall en linnen blouse ophalen uit het atelier van de coupeuse. Dat kwam op een mooi moment, want zoals je ziet heb ik inmiddels de oude overall zodanig versteld dat ‘ie als een handschoentje past maar ook flink is veranderd. Anderzijds heb ik zo met de nieuwe overall die ik liet maken naar het originele een mooie overview van de verschillende stadio uit het proces, nu halverwege de loopduur van Re-Fashion…

Tijdens mijn residency in NY, kookte ik niet alleen gerechtjes van de wilde planten die ik vond in de tuin van Glasshouse, maar schilderde ik ook kleine doeken met zelfgemaakte plantaardige verf. Verschillende planten uit de tuin kookte ik af, met soms wonderlijke resultaten. Thuis in NL ging dat proces nog even verder...

Hoe langer ik projecten doe als Re-Fashion en Knotting New, waarmee ik mijn consumptie drastisch probeer te versoberen, des te meer het me opvalt hoe hardnekkig hard wired mijn mensenbrein naar alles verlangt dat ‘nieuw’ is: naar iets nieuws bezitten, een nieuwe sensatie ervaren, nieuwe inspiratie opdoen. Om iets nieuws in mijn leven te ervaren dat hoop geeft dat het leven vooruitkomt omdat het je alsmaar je eigen aanzicht verfraaid, je omgeving verfrist, al het versleten en kapotte om je heen eensklaps vervangt. Wat een belofte met zich mee lijkt te dragen dat je leven zich volgens een logische en beheersbare lineaire lijn beweegt…

Maar ik beweeg me daarentegen nu al meer dan twee jaar in domeinen van onbehagen, dankzij de mijzelf opgelegde projecten. Ik zeg voortdurend ‘nee’ tegen mijn koopgrage impulsen die nog altijd – tegen mijn verwachting in – even sterk aanwezig zijn als toen ik begon met dit experiment. En daar werd ik dan weer op een andere manier nieuwsgierig van: want waarom voelt het voor mij welhaast als verzinken in modder, verstrikt raken in spinrag en bewegen in staccato als ik meer dan een aantal maanden hetzelfde kapsel behoud of in dezelfde kleding rondloop? Als een loerende depressie waar ik me van weg moet bewegen?

 

Ja, deze blog behoort voor heel veel van jullie vast en zeker tot de categorie TMI: Too Much Information. Maar het feit dat je deze tekst nu leest op deze blog, betekent dat je stiekem nieuwsgierig bent, Aagje. Dus geef ik mezelf een vrijbrief om te delen wat ik voor Re-Fashion heb ge-researched en uitgeprobeerd op het gebied van duurzame alternatieven voor wegwerp maandverband en tampons. Er is namelijk een hele wereld naast de menstruatiecups te vinden, waar jij vast net zo min van hebt gehoord als ik tot voor kort...